کتاب قرآن کریم

30) و آن گاه بر آدمیان نعمت ارزانى شد که پروردگارت به فرشتگان گفت: من در زمین جانشینى قرار خواهم داد. فرشتگان چون مى دانستند که موجودى که در زمین زندگى مى کند روى به تبهکارى مى آورد، گفتند: آیا در زمین کسانى را مى گمارى که در آن فساد مى کنند و خون ها مى ریزند، در حالى که ما همراه با ستایش تو، تو را تسبیح مى گوییم و تقدیس مى کنیم ؟ گفت: من چیزهایى مى دانم که شما نمى دانید.

31) و نام همگان را به آدم آموخت، سپس آنان را بر فرشتگان عرضه کرد و گفت: اگر راست مى گویید که شما شایسته مقام خلافتید، مرا از نام آنان با خبر کنید.

32) فرشتگان گفتند: پروردگارا، تو از هر عیب و کاستى پیراسته اى. ما را دانشى جز آنچه تو به ما آموخته اى نیست. بى تردید تویى دانا و حکیم.

33) خدا گفت: اى آدم، از نام آنان به فرشتگان خبر ده. هنگامى که آدم اسامى آنها را به فرشتگان خبر داد، خدا به فرشتگان گفت: آیا به شما نگفتم که من نهان آسمان ها و زمین را مى دانم و آنچه را آشکار مى کنید و آنچه را کتمان کرده اید مى دانم ؟

34) و نیز آن گاه بر آدمیان نعمت ارزانى شد که به فرشتگان گفتیم: براى آدم سجده کنید. پس همگان سجده کردند، مگر ابلیس که خود دارى کرد و تکبّر ورزید و از کافران بود.

35) و گفتیم: اى آدم، تو و همسرت در این بهشت سکونت کنید و از نعمت هاى آن، از هر کجا خواستید، به خوشى بخورید، ولى به این درخت نزدیک نشوید و از آن نخورید که از کسانى خواهید بود که بر خویشتن ستم کرده و رنج و سختى را بر خود روا دانسته اند.

36) اما شیطان آن دو را با ترغیبشان به آن درخت به لغزش انداخت و از نعمت هایى که در آن بودند بیرونشان کرد، و ما به آنان ( آدم و حوّا و ابلیس ) گفتیم: فرود آیید در حالى که دشمن یکدیگر خواهید بود، و در زمین تا چندى قرارگاه و بهره اى خواهید داشت.

37) سپس آدم از پروردگارش کلماتى را دریافت کرد و به وسیله آنها توبه نمود. خدا نیز به سوى او بازگشت و توبه اش را پذیرفت، چرا که او بسیار توبه پذیر و مهربان است.

38) به آنان گفتیم: همگى از بهشت فرود آیید، پس اگر از جانب من رهنمودى براى شما آمد ـ که خواهد آمد ـ کسانى که رهنمود مرا پیروى کنند، نه ترسى آنان را فرامى گیرد و نه اندوهگین مى شوند.

39) و کسانى که کفر ورزند و آیات ما را دروغ انگارند، همدم آتش دوزخند و در آن جاودانه خواهند بود.

40) اى بنى اسرائیل، نعمت مرا که به شما ارزانى داشته ام به خاطر داشته باشید، و به پیمانى که با من بسته اید وفا کنید آنگاه است که من نیز به عهدى که با شما بسته ام وفا خواهم کرد، و تنها از من بیم داشته باشید.

41) و به این قرآن که آن را فرو فرستاده ام و توراتى را که با شماست تصدیق مى کند ایمان بیاورید و از میان اهل کتاب نخستین کسانى نباشید که بدان کفر مىورزند، و آیات مرا به بهاى ناچیز دنیا نفروشید، و تنها از من پروا کنید.

42) و حق را در چهره باطل آشکار نسازید و حق را کتمان نکنید در حالى که ]آن را[ مى دانید.

43) و نماز را برپا دارید و زکات بپردازید و با رکوع کنندگان رکوع کنید.

44) آیا مردم را به نیکى فرمان مى دهید و خود را فراموش مى کنید، با این که کتاب آسمانى را تلاوت مى کنید ؟ آیا درنمى یابید ؟

45) و از صبر و نماز یارى جویید، و به راستى نماز، کارى بس سنگین و گران است، مگر بر فروتنان،

46) همانان که گمان مى برند که پروردگارشان را دیدار خواهند کرد و به سوى او باز خواهند گشت.

47) اى بنى اسرائیل، نعمت مرا که بر شما ارزانى داشته ام به خاطر داشته باشید، و یاد کنید که من شما را با دادنِ نعمت هاى فراوان بر سایر امّت ها برترى بخشیدم.

48) و بترسید از روزى که هیچ کس چیزى از عذاب را از دیگرى کفایت نمى کند و شفاعتى از او پذیرفته نمى گردد و در برابر عذاب، فدیه اى معادل آن از او گرفته نمى شود و آنان یارى نخواهند شد.

49) و به یاد آورید هنگامى را که شما را از فرعونیان رهایى بخشیدیم. آنان پیوسته عذاب ناگوار به شما مى چشاندند. پسرانتان را سر مى بریدند تا نسل شما را از بین ببرند، و زنانتان را براى کنیزى و خدمتگذارى زنده مى گذاشتند، و در این ماجرا از جانب پروردگارتان آزمونى بزرگ بود.

50) و هنگامى را که دریا را براى شما شکافتیم و شما را از چنگ دشمنان رهایى بخشیدیم و فرعونیان را در حالى که نظاره مى کردید در دریا غرق کردیم.

51) و هنگامى را که با پیامبرتان موسى چهل شب وعده گذاشتیم که در آن به عبادت به سر بَرَد، آن گاه شما پس از رفتنش به وعده گاه، گوساله را به خدایى گرفتید، در حالى که ستمکار بودید.

52) سپس شما را بعد از آن بخشیدیم، باشد که سپاسگزارى کنید.

53) و هنگامى را که به موسى کتاب آسمانى تورات و جداکننده حق از باطل را عطا کردیم، باشد که هدایت شوید.

54) و هنگامى را که موسى به قومش گفت: اى قوم من، بى تردید شما با برگرفتن گوساله به پرستش، به خود ستم کردید، پس به درگاه آفریدگارتان توبه کنید و بدین منظور گوساله پرستان شما یکدیگر را بکشند، که این کار نزد آفریدگارتان براى شما بهتر است. پس از آن که برخى مجرمان به قتل رسیدند، خدا توبه گنهکاران شما را پذیرفت، که او بسیار توبه پذیر و مهربان است.

55) و هنگامى را که گفتید: اى موسى، هرگز سخن تو را مبنى بر این که خدا تورات را بر تو فرو فرستاده است باور نمى کنیم تا این که خدا را آشکارا به چشم خود ببینیم و تأیید تورات را از او بشنویم. پس به سزاى این سخنتان صاعقه شما را فرو گرفت در حالى که نظاره مى کردید.

56) سپس شما را پس از مرگتان برانگیختیم، باشد که سپاسگزارى کنید.

57) و ابرها را ـ آن گاه که در بیابانى سوزان رهسپار بودید ـ بر شما سایه گستر کردیم، و ( منّ ) و ( سلوى ) بر شما فرو فرستادیم، و گفتیم: از روزى هایى که به شما داده ایم و همه خوب و پاکیزه اند بخورید. و آنان ]با سرکشى ها[ بر ما ستم نکردند، بلکه بر خود ستم روا مى داشتند.

قرآن کریم

1) به نام خداوندِ گسترده مهرِ مهربان

2) ستایش از آنِ خداست که پروردگار جهانیان است،

3) همو که گسترده مهر و مهربان است.

4) خداوندگار روزِ پاداش و جزاست.

5) بار الـها، تنها تو را مى پرستیم و در آن، تنها از تو یارى مى جوییم.

6) ما را به راه راست هدایت فرما.

7) راه کسانى که به آنان نعمت دادى، همانان که نه به بیراهه رفته اند و به خشم تو گرفتار شده اند و نه گم گشتگانند که راه درست نشناخته اند.

1) الف. لام. میم.

2) این قرآن، همان کتاب [کاملى] است که در آسمانى بودنش هیچ تردیدى نیست و راهنماى تقواپیشگان است،

3) همانان که به خدا ـ که از دیدگانشان نهان است ـ ایمان دارند و نماز را برپا مى دارند و در راه تقویت دین و ایمان از آنچه روزى آنان کرده ایم انفاق مى کنند.

4) و آنان که به این قرآن که بر تو فرو فرستاده شده و به کتاب هاى آسمانى دیگر که پیش از تو نازل گردیده است ایمان و به جهان آخرت یقین دارند ( آن را باور داشته و از یاد نمى برند ).

5) اینان بر هدایتى قرار دارند که از جانب پروردگارشان به آنها داده شده است، و هم اینانند که نیکبخت اند.

6) اى پیامبر، این کافران برایشان یکسان است، چه هشدارشان دهى یا هشدارشان ندهى، ایمان نمى آورند.

7) خدا بر دل ها و گوش هایشان مهر نهاده است، زیرا بر دیدگانشان پرده اى بوده است پس نه خود مى توانند حق را درک کنند و نه با هدایت دیگران به راه مى آیند، و براى آنان عذابى بزرگ خواهد بود.

8) و از مردم کسانى اند که مى گویند: به خدا و روز رستاخیز ایمان آورده ایم، در حالى که مؤمن نیستند.

9) با خدا و کسانى که ایمان آورده اند سخت نیرنگ مى بازند، ولى جز خود را فریب نمى دهند، و این را درنمى یابند.

10) در دل هایشان بیمارى شک و تردید نهفته بود، از این روى به نفاق خو گرفتند، و خدا به کیفر آن بر بیماریشان افزود. و براى آنان به سبب این که دروغ مى گفتند، عذابى دردناک خواهد بود.

11) و چون به آنان گفته شود: در زمین فساد نکنید، گویند: جز این نیست که ما اصلاحگریم.

12) بدانید که آنان فسادگرند، ولى خود درنمى یابند.

13) و چون به آنان گفته شود: شما نیز همان گونه که مردم ایمان آورده اند ایمان بیاورید، گویند: آیا چنان که بى خردان ایمان آورده اند ایمان بیاوریم ؟ بدانید که آنان خود بى خردند، ولى نمى دانند.

14) و چون با کسانى که ایمان آورده اند برخورد کنند، گویند: ایمان آورده ایم، و چون نزد سرانِ شرور خود روند و با آنان خلوت کنند، گویند: ما با شماییم، جز این نیست که ما مؤمنان را به مسخره گرفته ایم.

15) خداست که آنان را به مسخره مى گیرد و آنان را مدد مى دهد که همواره در طغیانشان سرگردان بمانند.

16) اینان کسانى اند که گمراهى را به بهاى هدایت خریده اند، از این رو داد و ستدشان سودى نکرده و رهیافته نبوده اند.

17) داستان منافقان مانند داستان کسانى است که آتشى برافروختند، و چون پیرامونشان را روشن ساخت، خدا نورشان را از میان برد، و آنان را در تاریکى هایى که چیزى نمى دیدند رها کرد.

18) آنان کر و لال و کورند، نه توانِ شنیدن حق را دارند و نه بر باز گفتن آن توانا هستند و نه مى توانند نشانه هاى حق را بنگرند، از این رو از گمراهى خود باز نخواهند گشت.

19) یا داستانشان مانند داستان کسانى است که در رگبارى تند که از آسمان فرو مى ریزد و در آن تاریکى ها و رعد و برقى است، گرفتار شده اند. در اثر خروش صاعقه ها از ترس مرگ، انگشتان خود را در گوش هایشان مى نهند، و خدا بر کافران احاطه دارد.

20) نزدیک است درخشش برق دیدگانشان را برُباید. هرگاه راه را براى آنان روشن کند، در پرتو آن پیش مى روند، و چون راه را بر آنان تاریک کند مى ایستند. و اگر خدا مى خواست، از آغاز، شنوایى را از گوش ها و بینایى را از چشم هایشان مى گرفت، که خدا بر هر کارى تواناست.

21) اى مردم، پروردگارتان را بپرستید، همان کسى که شما و کسانى را که پیش از شما بوده اند آفریده است، باشد که تقواپیشه گردید و از گرایش به کفر و نفاق بپرهیزید.

22) همان کسى که زمین را براى شما بسترى ]گسترده[ و آسمان را بنایى ]برافراشته[ قرار داد، و از آسمان آبى فرود آورد و به وسیله آن براى شما از میوه ها و محصولات رزقى پدید آورد. پس شما که از دانشى برخوردارید، براى خدا همتایانى قرار ندهید.

23) و اگر در آسمانى بودن این قرآن که بر بنده خود محمّد فرو فرستاده ایم تردید دارید و در این ادّعا راست مى گویید، سوره اى مانند آن بیاورید و گواهانتان را ـ جز خدا ـ فرا خوانید تا بر همسانى آنچه در ردیف قرآن برمى شمرید گواهى دهند.

24) پس اگر چنین نکردید ـ که هرگز نمى کنید و نتوانید کرد ـ از آن آتشى که هیزمش انسان ها و سنگ هاى مورد پرستش شمایند، و براى کافران آماده شده است پروا کنید.

25) و به کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند نوید ده که براى آنان در آخرت بوستان هایى انبوه از درختان است که از زیر آنها جوى ها روان است. هرگاه میوه اى از آن باغ ها روزىِ آنان شود گویند: این همان چیزى است که پیش از این در دنیا روزى ما شده بود، و آن را در حالى که همانند است برایشان مى آورند، و در آن جا همسرانى پاک و پیراسته خواهند داشت و در آن جا جاودانه خواهند بود.

26) خداوند از این که به پشه اى یا فراتر از آن مثَل زند پروا ندارد. پس کسانى که ایمان آورده اند مى دانند که آن حق است و از جانب پروردگارشان است، و امّا کسانى که کافر شده اند مى گویند: خدا از این مثل چه هدفى داشته است ؟ خدا بسیارى را بدان گمراه و بسیارى را بدان هدایت مى کند، ولى جز فاسقان را به وسیله آن گمراه نمى کند.

27) فاسقان کسانى اند که عهدشان را که با خدا پس از آن که بر آن پیمانى استوار بسته اند مى شکنند و آنچه را خداوند به پیوستن آن فرمان داده است مى گسلند، و با انجام کارهاى ناشایسته، در زمین تباهى به بار مى آورند. آنانند زیانکاران.

28) چگونه ]ربوبیّت[ خدا را انکار مى کنید ؟ در حالى که شما مردگانى بودید که خدا به شما حیات بخشیده است، سپس شما را مى میراند و بار دیگر زنده مى کند، آن گاه به سوى او باز گردانده مى شوید.

29) اوست آن که همه آنچه را در زمین است براى شما آفرید، وانگهى به آفرینش آسمان پرداخت و آنها را براى شما به صورت هفت آسمان سامان داد، و او به هر چیزى داناست.