((کتاب امثال))

بعضی اشخاص، در حالیکه چیزی ندارند،  وانمود می کنند که ثروتمند هستند،  کسانی هم هستند که خود را فقیر نشان می دهند، اما صاحب ثروت هنگفتی می باشند. آدم دانا سنجیده عمل می کند،  اما شخص نادان حماقت خود را نشان می دهد.

شخص نیک حتی برای نواسه های  خود میراث بجا می گذارد،  اما ثروتی را که گناهکاران اندوخته اند، به مردم راستکار می رسد. مردم بدکار عاقبت در برابر اشخاص نیک  سر تعظیم فرود می آورند  و محتاج آن ها می شوند. شاهد راستگو جان مردم را نجات می دهد،  اما شاهد دروغگو به مردم خیانت می کند. کسی که به فقرا ظلم می کند  به آفرینندۀ آن ها اهانت کرده است  و هر که به مردم مسکین ترحم می نماید، به خدا احترام داشته است. ثروت نصیب مردم دانا می شود،  اما پاداش اشخاص احمق حماقت آن ها است. از مردم احمق دوری کن،  زیرا چیزی ندارند که به تو یاد بدهند. خانۀ شخص صادق از ثروت پُر است،  اما دسترنج مردم بدکار  برای آن ها تلخکامی ببار می آورد. حتی دنیای مردگان از نظر خدا پنهان نیست،  پس آیا انسان می تواند افکار خود را از او پنهان کند؟